تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم

میان همه مردم جهان رسم است که هر کار مهم و پر ارزشی را به نام بزرگی از بزرگان آغاز می‏کنند،

و نخستینکلنگ هر مؤسسه ارزنده‏ای را به نام کسی که مورد علاقه آنها است بر زمین می‏زنند،

یعنی آن کار را با آن شخصیتمورد نظر از آغاز ارتباط می‏دهند.

ولی آیا بهتر نیست که برای پاینده بودن یک برنامه و جاوید ماندن یک تشکیلات، آن را به موجود پایدار

وجاویدانی ارتباط دهیم که فنا در ذات او راه ندارد، چرا که همه موجودات این جهان به سوی کهنگی و

زوال می‏روند، تنها چیزی باقی می‏ماند که با آن ذات لا یزال بستگی دارد.

اگر نامی از پیامبران و انبیاء باقی است به علت پیوندشان با خدا و عدالت و حقیقت است که کهنگی در

آن راه ندارد، و اگر فی المثل اسمی از حاتم بر سر زبانها است به خاطر همبستگیش با سخاوت است

که زوال‏ناپذیر است.

از میان تمام موجودات آنکه ازلی و ابدی است تنها ذات پاک خدا است و به همین دلیل باید همه چیز و

هر کار را با نام او آغاز کرد و در سایه او قرار داد و از او استمداد نمود لذا در نخستین آیه قرآن می‏گوئیم

بنام خداوند بخشنده بخشایشگر (بسم الله الرحمن الرحیم).

این کار نباید تنها از نظر اسم و صورت باشد، بلکه باید از نظر واقعیت و معنی با او پیوند داشته باشد، چرا

که این ارتباط آنرا در مسیر صحیح قرار می‏دهد و از هر گونه انحراف باز می‏دارد و به همین دلیل چنین کاری

حتما به پایان می‏رسد و پر برکت است.

به همین دلیل در حدیث معروفی از پیامبر (صلی‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) می‏خوانیم: کل امر ذی بال لم یذکر

فیه اسم الله فهو ابتر: هر کار مهمی که بدون نام خدا شروع شود بی‏فرجام است.

امیر مؤمنان علی (علیه‏السلام‏) پس از نقل این حدیث اضافه می‏کند ...

بقیه در ادامه ی مطلب...